"Vrije radicalen en antioxidanten"

Dodelijke bedreiging

Je kunt ze niet zien, je kunt ze niet ruiken, je kunt ze ook niet voelen. En toch zijn ze er! De killerstoffen uit de lucht, die de wetenschappers de naam "vrije radicalen" hebben gegeven. Uw hart, uw longen en uw bloedvaten - diverse organen en weefsels van uw lichaam - staan onder voortdurende aanval van hele horden van deze biologische afvalstoffen. Zelfs terwijl u dit leest, is geen enkel deel van uw lichaam tegen de verwoestende aanvallen van deze zeer reactieve zuurstofmoleculen beschermd.

Dr. Jekill - Mr. Hyde

Het is zoals in de gelijknamige film. Het element zuurstof bezit twee totaal verschillende gezichten. Aan de ene kant brengt het ons leven, aan de andere kant vermoordt het ons - wanneer het buiten controle raakt. De reden: niet alle zuurstofmoleculen lijken op elkaar.

Het overwegende deel van de ingeademde zuurstof is stabiel en voor het behouden van onze gezondheid onontbeerlijk. Maar er zijn ook zogenaamde instabiele zuurstofmoleculen - en hiertoe behoren de vrije radicalen - die zich snel tot killerstoffen kunnen ontwikkelen. Want radicale en niet-raciale zuurstofmoleculen onderscheiden zich in de molecuulstructuur - en dit heeft zijn uitwerking op het gedrag van het organisme. Als projectielen suizen bijvoorbeeld vrije radicalen in miljoenenaantal door ons lichaam en vallen onze cellen aan. Om dat precies te begrijpen, moeten we een kleine excursie in de chemie en atoomfysica starten. Maar wees maar niet bang: het wordt niet ingewikkeld.

Van het goede pad afgekomen

Alle materie op deze wereld is uit kleine eenheden - de moleculen - opgebouwd. De moleculen bestaan weer uit nog kleinere subeenheden, de atomen. Moleculen zijn echter al zo kleine, dat je ze niet kunt zien.

De onderzoeken van de nucleaire fysica hebben aangetoond, dat ook atomen uit nog veel kleinere delen bestaand - de elektronen, protonen en neutronen. De protonen en neutronen bevinden zich in de atoomkern. De elektronen bevinden zich in het atoomhulsel en cirkelen rond de kern. Je kunt daarom een atoom voorstellen als ons zonnestelsel. Zoals planeten om de zon, zo omcirkelen de elektronen de elektronen op bepaalde vastliggende banen de atoomkern. Bij een stabiele - en voor ons levensnoodzakelijke - zuurstofmolecuul zijn dat altijd één of meer paren elektronen, die in de buitenste omloopbaan om de kern cirkelen. Dat is belangrijk, omdat de stabiliteit van een zuurstofmolecuul allen dan gewaarborgd is, wanneer de elektronen altijd als paar - dus in tweetal op hun omloopbaan een uitgebalanceerd gewicht vormen.

Maar het gebeurt steeds weer, dat een dergelijk elektron verloren gat. Oorzaak hiervan zijn bijv. factoren als luchtverontreiniging, UV-stralen van het zonnelicht en sigarettenrook, pesticiden en andere schadelijke chemische stoffen in voedingsmiddelen en dranken, bepaalde medicamenten, belasting door stralen en electro-smog - veroorzaakt door bijv. computers, mobiele telefoons, magnetrons, TV's, etc., emotionele stress en zelfs een overmaat aan sportactiviteit.

Elektronendiefstal

Als er bij de zuurstofmolecuul een elektron ontbreekt, is er een onbalans en dan is er sprake van een vrije radicaal. Vrije radicalen hebben een probleem. Ze willen graag volmaakt zijn, - maar zijn dit juist niet, omdat er een elektron ontbreekt. Het zijn dus instabiele zuurstofmoleculen, die één of meer ongepaarde elektronen in hun buitenste omloopbaan bezitten.

Daardoor zijn ze - in vergelijking tot de stabiele moleculen - in hun beweging en optreden instabiel en onvoorspelbaar. Ja, ze worden echt agressief. Om hun ontbrekende elektron te vervangen, overvallen ze andere moleculen, koppelen zich vast (vergelijkbaar met heel kleine magneten) en stelen een elektron van hen. Zo kan bijvoorbeeld een vrije radicaal een molecuul van een intacte celwand aanvallen, die dan door de radicale zuurstofmolecuul zwaar beschadigd wordt. Want, onder invloed van het "aanhangsel" oxideert nu het molecuul van de intacte celwand.

Dit kun je vergelijken met de roestvorming van ijzer door een zuurstofaanval. Roest is niets anders dan de verbinding van ijzer met zuurstof. Elke chemische verbinding van zuurstof met wat voor andere stof dan ook, noemt men oxidatie. Vrije radicalen reageren dus chemisch met belangrijke lichaamsdelen en laten ze oxideren - dus in bepaalde mate verroesten. Aan ons lichaam zichtbare gevolgen van celveranderingen door oxidatie zijn bijv. ouderdomsbepaalde pigmentvlekken (ouderdomsvlekken) of rimpels.

Aanval van binnenuit

Omdat een vrije radicaal direct een elektron uit zijn omgeving aan zich trekt, vernietigt hij de moleculen die hij dit elektron afpakt. De aangevallen moleculen hebben nu op hun beurt een vrij elektron en pakken op hun beurt weer een andere stof in hun omgeving een elektron af. Zo ontstaat er een fatale kettingreactie, die tot de volledige vernietiging van een cel kan doorgaan. Wetenschappers gaan ervan uit, dat elke cel per dag door 10.000 oxidatie beschadigingen door vrije radicalen getroffen is. Vermenigvuldig je dit aantal door het aantal cellen in het menselijke lichaam (10 14) dan kom je op 10 18 (1 Triljoen) oxidatie beschadigingen per dag. Daarmee wordt duidelijk, hoe groot de schade van deze moleculaire boosdoeners kan zijn. De jongste wetenschappelijke inzichten tonen ondubbelzinnig een verband tussen de vrije radicalen en meer dan 50 ziekten. Daaronder vallen onder andere kankervormen aan longen, baarmoederhals, huid, slokdarm, maag, darmen en prostaat. Verder kunnen hart- en vaatziekten en oogziekten, grauwe staar (Cataract), door de ontwikkeling van vrije radicalen veroorzaakt worden.

Verdere ziekten, die medisch onderzoek met het heimelijke optreden van vrije radicalen in het organisme in verbinding brengen, hoort zich aan als op opsomming uit een medische encyclopedie. Daartoe behoren o.a. beroerte, hartaanval, astma, pancreatits, divertikulis, zweren aan de dunne darm, reumatische artritis, hersenbloeding, alzheimer, allergieën en hoge bloeddruk.

Pas op! Aanslag!

Met bijna 214.000 dodelijke slachtoffers per jaar is kanker de op één na hoogste doods-oorzaak in Duitsland. Al in de zeventiger jaren ontdekten wetenschappers als de biochemicus professor Lester Packer (Department of Molecular and Cell Biology aan de University of California in Berkley), dat kanker o.a. door de aanvallen van vrije radicalen op de celkernen en beschadiging van de DNS structuur veroorzaakt wordt.

Het DNA - de drager van ons erfgoed, ons genetisch programma - bevindt zich in elke van onze ca. 70 biljoen cellen. Zij zit in een piepkleine celkern en is voor de permanente celvernieuwing verantwoordelijk.

Elke dag sterven ca. 600 miljard cellen af. Hetzelfde aantal ontstaat weer nieuw en verbindt zich - met dank aan het DNA - vlot aan het lichaam. Zo ontstaat er bijvoorbeeld elke vijf dagen een nieuwe darmslijmhuid, elke paar weken vernieuwen zich ons levercellen compleet, in een tijdsbestek van vier weken vernieuwt zich de huid en elke paar maanden ons skelet. De in het DNA vastgelegde genetische code regelt dus precies de vervanging van afgestorven cellen. Wanneer echter dit reparatiesysteem door de vrije radicalen in haar functie wordt verstoord, ontstaat er verkeerde informatie binnen de cel en veranderingen van de genetische code. Een enorme chaos is het resultaat. De cel kan in haar groei buiten controle raken en tenslotte in weefselveranderingen en tumoren ontaarden. Ongeveer driekwart van alle kankergevallen schrijft men vandaag de dag aan vrije radicalen toe.

Midden in het hart

Ook bij doodsoorzaak nummer 1 in Duitsland en Europa - cholesterolafzettingen (arteriosclerose) in de corona-aderen van het hart (hartinfarct) of in de halsslagaderen en hersenaderen (beroerte) - spelen de vrije radicalen de hoofdrol.

Lange tijd geloofde men dat de cholesterol globaal de hartkransaderen verstopt en daarmee voor het afsterven van de hartspiercellen zorgt. Tegenwoordig weet men, dat cholesterol eerst de aderen "verkleeft", wanneer het door vrije radicalen beschadigd werd - verder is het onschuldig.

Daarbij moet men weten, dat er twee zogenaamde fracties van het bloedvet cholesterol zijn: het "goede" HDL en het "slechte" LDL. De vet- en eiwitstructuren van het LDL zijn voor de oxidatie door vrije radicalen zeer vatbaar. Is echter een LDL-partikel geoxideerd, dan wordt het aangevallen door de macrofagen resp. vraatcellen (bepaalde afweercellen van het immuunsysteem) als waren het een lichaamsvreemde indringer en vreten het op. Helaas is Geoxideerd LDL voor de macrofagen "onverteerbaar". Daarom vullen ze zich met geoxideerd LDL en blazen zich op. De opzwellende - schuimcellen genoemde - macrofagen plakken nu aan de aderwand vast.

Door de ophoping van schuimcellen ontstaan afzettingen (plak), die tot een vernauwing van de aderen en in het verdere verloop tot een zware hart - bloedsomloop - ziekte en tot een hartaanval of beroerte kunnen leiden.

Verdedigingsstrategie

De onderzoeksresultaten over vrije radicalen van de laatste jaren laten het vermoeden toe, dat we nu voor een nieuwe, wellicht zelfs revolutionaire definiëring voor het ontstaan van ziekte staan. De Duitse ziekenfondsraad - die een symposium met dit thema organiseerde vatte samen: "Inzichten uit fundamenteel onderzoek duiden erop, dat op submoleculair niveau de chronische oxidatieve stress de gemeenschappelijke bron van alle ziekten vormt."

Een mogelijkheid te vluchten naar een omgeving zonder vrije radicalen is er helaas niet. Leven in de wereld van vandaag de dag betekend nu eenmaal blootgesteld te staan aan de schadelijke acties van deze afvallige moleculen. Maar niet hulpeloos! Wij kunnen namelijk een uiterst effectieve verdedigingsstrategie opbouwen en daardoor van ons af bijten. "Antioxidanten" is het toverwoord en zij zijn het, die de vrije radicalen simpel kunnen aanpakken. Antioxidanten zijn o.a. bepaalde vitamines die de oxidatie tegengaan (antioxidatie).

Een effectief afweerschild tegen vrije radicalen bouwen - volgens actueel wetenschappelijk inzicht - o.a. de vitames C en E, bètacaroteen en sporenelementen als zink en seleen.

Zo worden bijvoorbeeld in een meta-analyse van de Berkley University 164 medische studies over 13 verschillende kankersoorten samengevoegd. In 129 studies werd aangetoond, dat het gemiddelde aantal kankergevallen 50% lager ligt, wanneer dagelijks een hoge antioxidant-graad bereikt wordt.

Dode voeding

Voorwaarde voor een werkelijk effectieve antioxidanten-bescherming is, dat we de antioxidante vitamines - ook wel radicalenvanger genoemd - in voldoende mate via onze dagelijkse voeding opnemen. Echter, onze steeds onnatuurlijkere voeding bevat daarvan niet genoeg.

Algemeen bekend is, dat bij deze microvoedingsstoffen deels alleen al een groot verlies optreedt door langer transportwegen, opslag en garen. Verder speelt een belangrijke rol de misachting die veel mensen voor natuurlijke rauwkost hebben. Maar de tekorten ontstaan ook al tijdens de plantengroei, want op onze akkers tikt een tijdbom. De overmatige bemesting in de landbouw leidt er bijvoorbeeld toe, dat onze groenten een onnatuurlijk hoog water- en eiwitgehalte hebben. Beide gaan ten laste van onze gezondheid - want water en eiwit verdringen vitamines en mineralen.

In de bladen van met herbiciden behandelde groenteplanten ontdekte men, dat alleen al het gehalte aan caroteen - waaruit het lichaam het antioxidant vitamine A vormt - ca. 50% gedaald was. De verontreinigde lucht en de zure regen treffen ook onze fruit en groente. De zure regen bevat bijvoorbeeld het element zwavel, dat zich in het bodemoppervlak met seleen verbindt. De plant kan deze verbinding niet meer opnemen - een gebrek aan seleen in ons voedsel is daardoor het gevolg. Het resultaat: voedingswaardetabellen zijn allang achterhaald, want het gehalte aan vitale stoffen in onze voeding zakt permanent - de oxidatiebelasting door vrije radicalen echter neemt alleen maar toe.

Getallenlotto

Voedingswetenschappers zijn het met elkaar eens: een blijvend voedingstoftekort heeft fatale gevolgen. Daarom zijn er nu ook tabellen - o.a. van de Duitse maatschappij voor voeding (DGE) - met cijfers voor de dagelijkse voedingsstofbehoefte van een mens.

Deze zijn vreemd genoeg van land tot land verschillen. Wat de dagelijkse behoefte aan vitamines e.d. volgens de DGE betreft, wordt er hierbij uitgegaan van minimumbehoeften, die nog net typische ziekten die op tekorten duiden, zoals scheurbuik (vitamine C tekort) verhinderen. Vandaag de dag hebben we echter niet meer met scheurbuik te maken, maar om de aanpassing van onze voedingsstoftoevoer aan de sterk veranderde levensvoorwaarden. Hoe duidelijk de aanbeveling van de daadwerkelijk benodigde hoeveelheid afwijkt, toont het volgende voorbeeld:

Onze genetische code is tot ca. 98,4% gelijk aan die van mensapen. In gevangenschap werd bij deze primaten een dagelijkse dosis van 55 mg vitamine C per kilo lichaamsgewicht voorgeschreven, om ziekten te vermijden. Dat betekent, bij een aap met een lichaams-gewicht van 65 kg dagelijks ca. 3.575 mg vitamine C. De DGE geeft echter voor een volwassen mens een aanbeveling van slechts 75 mg vitamine C per dag!

De tweevoudig Nobelprijswinnaar prof. Linus Pauling (oprichter van de orthomoleculaire geneeskunde) gaf een aanbeveling tot 15 gram vitamine C per dag. Volgens de jongste onderzoeksresultaten vereist de opbouw van een werkzame bescherming tegen vrije radicalen de toevoer van antioxidanten in een dosering, die ver boven de DGE-aanbeveling ligt.

Vandaag al geamandeld?

Om een perfect antioxidant-afweerschild op te kunnen bouwen, zal blijken dat het moeilijk is dit via onze dagelijkse kost te realiseren. Alleen al voor de dekking van de behoefte aan 100 i.u. (= international units) vitamine E - een hoeveelheid die nog onder die van de door veel experts aanbevolen hoeveelheid ligt - , zou u gedwongen zijn zich elke dag 2 kopjes amandelen en bijna 7 kopjes pinda's vol te proppen. Dit betekent dan echter wel dat u daarmee ook een calorieënbom hebt genuttigd Bij vitamine C zou de dagelijkse behoefte van 1000 mg alleen door het eten van minstens 15 sinaasappels of 25 groene paprika's gedekt kan worden. U moet minstens 2 tot 3 wortelen knabbelen of 3 kopjes pompoen eten, om het lichaam 25.000 tot 50.000 i.u. bètacaroteen te geven.

Als enige oplossing blijft dan een dagelijkse antioxidantencocktail in de vorm van een orthomoleculair voedingssupplementproduct. Het begrip "orthomoleculair" vraagt een korte toelichting.

Het stamt uit het Grieks: "orthos", betekent zoveel als "juist" en "moleculair" betreft de moleculen als kleinste bouwstenen van substanties. Dientengevolge gaat het bij de orthomoleculaire geneeskunde om het lichaam te voorzien met de juiste moleculen in de juiste hoeveelheden. Belangrijk om hierbij te vermelden is, dat de radicalenvangers altijd in een "team" aan het organisme toegevoerd moeten worden. Het heeft dus weinig zin om alleen maar afzonderlijke vitamines te slikken.

Schaakmat

Het mechanisme, zoals met de Nova Nutria producten, waarmee u de terroriserende vrije radicalen in uw organisme onschadelijk kunt maken, is eenvoudig. De substanties in de Nova Nutria producten bieden de vrije radicalen een eigen elektron aan, dat net zo begerig aangepakt wordt. Het antioxidant is dan zelf een oxidatieproduct geworden en zou zichzelf nu eigenlijk ook als een van de vrije radicalen moeten gedragen. Maar de natuur heeft hier voorzorgsmaatregelen genomen.

De radicalenvanger gaat met deze radicaal een chemische verbinding aan en maakt het daarmee onschadelijk. Deze verbinding wordt dan in de lever omgezet en het eindproduct wordt als urine afgescheiden. Een andere mogelijkheid is, dat de geoxideerde radicalenvanger door andere antioxidante vitamines "gerecycled" wordt. Dit gaat bijvoorbeeld zo in zijn werk:

Antioxidant vitamine E gaat met een vrije radicaal een verbindingsreactie aan en geeft daarbij een eigen elektron af. Hierbij wordt het vitamine E zelf beschadigd. De radicalenvanger vitamine C komt echter het vitamine E te hulp. Het komt in contact met het vitamine E en brengt het terug in zijn oorspronkelijke toestand. Vitamine C wederom wordt daarna weer door seleenhoudende enzymen hersteld.

Deze perfecte samenwerking functioneert echter maar een bepaalde tijd - dan moeten nieuwe antioxidanten toegevoerd worden. Dit proces van recycling verklaart echter alleen al, waarom de toevoer van een enkele antioxidant substantie niet volstaat.

"Wereldwijde onderzoeksresultaten bewijzen de kracht van antioxidanten"

De preventieve rol van antioxidanten ter verhindering van ziekten is in de wetenschappelijke wereld vandaag amper nog omstreden. De beschikbare medische studies zijn zo indrukwekkend, dat in de VS vandaag de dag 8 op de 10 medici regelmatig antioxidanten tot zich nemen, om zich tegen de door vrije radicalen veroorzaakte schades te beschermen.

Nova Nutria producten bevatten vitamines en sporenelementen, waarvan het belang voor de gezondheid van alle mensen in talrijke onderzoeken bewezen is. Een kleine selectie van deze studies leest u hier:

De antioxidanten-revolutie met haar veelheid aan aspecten opent de basis voor een nieuwe weg naar gezondheid en een lang leven. Met een minimum aan inspanning. Dus, vertrouw op de kracht van Antioxidanten:

Lycopine Grapefruitkernextract, OPC , Q10 , vitamines en plantensubstanties en veel veel meer vindt u in onze producten!